Χιλιό-Μέτρα

Πόσα να τρέξω, μέτρα, 

Χιλιόμετρα

Μέχρι το χάδι σου

Στο μπράτσο μου

Ένα μόνο σημείο να χαράξει....

Πες μου

Κι εγώ θα τρέξω.... 

Υπό Αντοχή

Αόρατες τράπουλες ρίχνονται ποδοπατώντας

Μια χαραμάδα που θέλει η σκέψη χωρίς άλλο

Να γδυθεί μισόγυμνη στη συνδιαλλαγή της ανάσας

Με το κάθιδρο μονοπάτι των επιθυμιών

Δεν υπολείπεται τίποτε....

Στην ακτή μιας ξερόκλαδης σπηλιάς του νου

Ήχοι γνώριμοι αναδύουν μια αφθαρσία

Με δυο κομπάρσους διαγώνιους

Κι οριζόντια ένα ντραμς

Γεύονται σώματα ασύντακτα κι ανορθόγραφα

Εκβιάζοντας το φόβο

Που το σκληρό ζαφείρι του τετραγώνου

Κλείνει ερμητικά πάντα στα δικά του

Τελικά

Όρια που απαιτούν τέσσερις νύχτες στο χάρτη

Να λύσουν το σταυρόλεξο στη ζωή

Χα!

Παραμένω. Διότι θέλω, ακόμη

Κι αν φύγω, θα τα πάρω πάλι όλα τα μυστικά μαζί μου

Τσακισμένος πηλός

Στο δάκρυ που μέσα στο αίμα

Ποτίστηκε διψασμένο σα χάδι

Αγόρασα μιας σταγόνας βλέμμα

Μιας στιγμής ατσάλινης στο σκοτάδι

Δυο στιγμές μονάχες ο τρόμος

Στα ύποπτα στενά παραδομένος

Μια λέξη αντέχει, πάλι όμως

Φυλάγεται να βγει αρματωμένος

Κι εγώ...

Τσακισμένο πηλό περιφέρω

Μ' όσα μου μένουν μέταλλα νιότης

Τις σκιές κυνηγώ και το ξέρω

Σιωπηλά και πιστά, σαν ιππότης

Τα όνειρα είναι φθηνά

Σκληρή η δαγκωματιά της αλήθειας

Και τα δικά μου γράμματα πολύ μικρά....

Απαντήσεις και ερωτήσεις

Κάποτε θεωρούσαμε δεδομένη την απάντηση σε μια ερώτηση. Τότε, η ερώτηση είχε και μια απάντηση. Εκ προοιμίου δεδομένο αυτό. Εν τω μεταξύ, κάποιες ερωτήσεις δεν απαντήθηκαν και κάποιες απαντήσεις δε ρωτήθηκαν. Ή κάποιες άλλες έμειναν μισές ανάμεσα στα χείλη και τα δόντια, καλυμμένες με τις μισές τους αλήθειες. Αλλά, δεν είναι αυτό το χειρότερο....

Επιχειρώ πια να ρωτάω διακριτικά (λες και η ερώτηση δεν είναι μια πιεστική διαδικασία) ή να απαντάω ειλικρινά (λες κι η απάντηση δεν προϋποθέτει μια ελεύθερη έκφραση). Γιατί; Για να ανακαλύψω αυτήν την αδιάκριτη απόλυτη αλήθεια του ερωτηματικού σε μια  αμείλικτη τελεία απάντησης και το αντίστροφο (ισχυρά σημεία στίξης και τα δύο, λένε οι φιλόλογοι).

Το χειρότερο; Μια ερωταπάντηση μπορεί να σου δώσει την πιο κατάλληλη ωστική δύναμη ή να σε γκρεμοτσακίσει χειρότερα από την πιο σκληρή διαταγή ή βρισιά. Επίσης, κάποιες ερωτήσεις δε γίνονται, για να μη δοθεί απάντηση. Και κάποιες απαντήσεις δεν τίθενται, διότι δεν υπάρχει η αντοχή να ερωτηθούν.

Από όσα γνωρίζω, μέχρι τώρα, υπάρχουν μόνο μικρές διαφάνειες από τις εκφάνσεις της στιγμής στο εδώ και στο τώρα. Κι όλες μαζί δημιουργούν την εμπειρία του Εαυτού που δοκιμάζεται με τα αναπάντητα ερωτηματικά του.

Κι ίσως η κάθε Απάντηση να είναι ανυπόκριτα η έκφραση του κάθε Εαυτού σε κάθε Ερωτηματικό....

Ρωτάω, λοιπόν:

Μπορείς, εαυτέ μου, μες την τόση σιωπή εδώ να μου χαρίσεις τώρα μια απάντηση;

Όποια θες εσύ....

Χωρίς Στίξη

Ανεβοκατεβαίνω
Σκάλες 
Μετρώντας
Σκαλοπάτια 
Ρυθμικά

Να με κυνηγούν

Διεκδικώ τα όρια των αντοχών
Διεκδικώ τις αντοχές των ορίων
Χωρίς να εκδικούμαι
Ούτε για το τίποτε του χρόνου

Κυνηγώ κι εγώ σκάλες και σκαλοπάτια
Τρίζοντας τους αρμούς της σκέψης
Που απλώνεται παιχνιδιάρικα πάνω τους

Χωρίς άλλη στίξη 

Μόνο με τόνους ημίτονους 

Στα ημίτονα 

Αντέχω με τα όριά μου
Ορίζω με τις αντοχές μου

Το παιχνίδι είναι που μετράει

Να Προσέχεις

Αλήθεια Μία: Κάποια στιγμή θα πονέσεις

Hansaplast: Ο άνθρωπος αυτός δεν αξίζει τόσο, ώστε να σε πονάει

Επιμύθιο:

Να επιλέγεις προσεκτικά αυτούς που θα σε πονέσουν, ώστε να το αξίζουν

Κρατάς Και Περνάς

Για ό,τι και όσο κρατάς:
Περνάς καλά;

Περάστε....

Στο Γκάζι

Τρέχομε τώρα, όπως πάντα (και τέτοιο καιρό)....

Η Ετεάρχου ήταν μια μεγάλη ανηφόρα-μάθημα στο Ρέθυμνο. Αναπάντητα, με έφερε σε αυτό το τραγούδι και σε τόσα άλλα πρόσωπα.

Ίσως για αυτό να τρέχει ακόμη

Τι Μου 'χει Φταίξει....

Ίχνος (σ') αυτό που αντικρίζεις.... αν και δε μου φταίει, για να το σημαίνω.

 

Μόνο, για να θυμάμαι και να μην κάνω τα ίδια λάθη....

Χάδι χαστούκι

Μπορεί κάποιος να διαγράψει το παρελθόν; Να διαγράψει όσα, οποιασδήποτε ποιότητας, έζησε; Κι, έτσι, να διαγράψει όλη την πορεία που οδήγησε στο σημείο το οποίο βρίσκεται, σαν χαρακτήρας, σαν σκέψη, σαν βλέμμα;

Αστεία λέμε τώρα....

Ο Locke είπε ότι, όταν γεννιώμαστε, είμαστε tabula rasa, δηλαδή "λευκό πινάκιο", που πάνω του εγγράφονται όλες οι εμπειρίες μας. Σκέφτομαι: από το παιδικό αν-γκού! μέχρι το ερωτικό α-αχ! μέχρι το απελπισμένο αμάν! μέχρι το επίπονο ω-ωχ! μέχρι.... την τελευταία ανάσα. Ακόμη και αυτά που δε βιώνομε, τα όνειρά μας, δεν μπορούμε να διαγράψομε, ακόμη κι αν δεν τα έχομε ζήσει. Απλώς, κάποια ξεχνιούνται. Αλλά στο ίδιο (το δικό μας, κυρίως) tabula εγγράφονται και οι ανείπωτες σκέψεις μας κι οι αμείλικτοι φόβοι μας. Για αυτό και μένουν εκεί. Πάντα. Χωρίς πλήκτρο Delete.

Στο δικό μου tabula, πριν λίγες ώρες, έγινε η εξής εγγραφή: έπαιζε ένα τραγούδι που ξυπνάει κάτι απο το παρελθόν και το μικρό πιτσιρίκι (με "τα καβουράκια" -και της σκέψης μου που ξύπνησαν) άπλωσε το χεράκι (ασυναίσθητα αλλά και καίρια) και με χάιδεψε, με ανεξήγητη για μένα επιμονή, δεξιά κάτω από το στόμα, λέγοντας το όνομά μου. Ένιωσα το χάδι σαν χαστούκι (διότι ήταν αχαριστία να αγνοήσω κάτι τέτοιο στο μεγαλείο της στιγμής που συναντήθηκαν) σαν για να συνέλθω στο τώρα, σε ό,τι ζητούσε από εμένα. Την προσοχή και, κατ' επέκταση, τον εαυτό μου (με όλα μου τα ελαττωπροτερήματα στην άκρη) για πάρτη του. Αλλά, όταν η στιγμή διεκδικεί, έστω κι αθέλητα, να ανοίξει την προοπτική  των πραγμάτων και να εξευμενίσει, έτσι ανύποπτα κι αθώα, ό,τι κάνει το στομάχι να σφίγγεται, τότε το tabula εμπλουτίζεται και νιώθεις ότι ζεις.

Το έκανα κι ένιωσα υπέροχα. Και συνεχίζω έτσι....

Ε, παρελθόν μου, τι....;

Χαλάλι....

Ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει ξανά. 
Ένα κομμάτι ουρανού, εκεί που σμίγει με τη θάλασσα, έγινε δικό μου. Στο ίδιο χρώμα....

Ένας έρωτας....;

Τι κι αν κουράστηκα μέχρι εδώ;

Τι κι αν καθυστέρησα να φτάσω μέχρι εδώ;

Τι κι αν έπρεπε να περιμένω μέχρι εδώ; 

Ένας έρωτας απλος....

Χαλάλι, λοιπόν, στο παρελθόν, που με έφερε μέχρι εδώ....

Κι Ας Αφήνει

Άλφα, Βήτα, Γάμα, Δέλτα....

Θέλει να μάθει ξανά την αλφαβήτα των σκέψεων

Να φτιάχνει τονούμενες λέξεις για τα ανείπωτα δονούμενα

Μια μεγάλη Κυριακή μπροστά σε ένα στήθος με λέξεις-ανάσες
Ένα, Δύο, Τρία, Τέσσερα....

Να μάθει να κάνει αφαίρεση από τα λάθη
Τον πολλαπλασιασμό από την αρχή με τους παλμούς
Να διαιρεί τη μέρα από τα όνειρα

Κι ας αφήνει κρατούμενα τα ίδια ανορθόγραφα πάθη

Πίσω από το δάκτυλο κρυμμένα

Για Λίγο, Πριν Χρόνια

Θυμάμαι όταν σε γνώρισα

Υπήρχε ένα ενδιαφέρον μυστήριο

Στο πυκνό κοίταγμά μου

Έτσι είπες

Τα άστρα κρέμονταν μετέωρα

Τρέμοντας

Υπέροχα με έντυσες με το δικό σου βλέμμα

Σκαλώνοντας φιλόξενα γύρω από τους ώμους μου

Ήταν εκεί, ξανά, πάλι

Βραδιές με ανάσες χωρίς τέλος 

Δαγκώνοντας το φεγγάρι στην παραλία

Τις στιγμές που ανήκαμε μαζί

Χωρίς υποταγή και πειθαρχία

Ήξερα ότι έτσι θα ήταν, χωρίς κρυμμένη αιδώ

Γιατί; Δεν κατάλαβα ποτέ
Αυτό κι αν ήταν το μυστήριο

Και με είχες και σε είχα

Σε ένα κρεβάτι μονο

Έστω και για λίγους μήνες

Μπροστά Στο Ταξίδι

Χαζεύω γλάρους ηλιοφωτισμένους στις βόλτες και στις βουτιές τους 

Παλμοί δυνατοί συγκινήσεων κολυμπούν πλάι στα δελφίνια 
Κι αναδεύεται υγρά το σύμπαν στην αφή μιας σκέψης

Νιώθω δικιά μου την αργή βαθειά ανάσα της κι ας με βασανίζει στην αναμονή...

Ξαπλώνω στη ξάστερη αμμουδιά του γαλάζιου φεγγαριού

Μάτια-εξάντες για τους δρόμους στις στιγμές χωρίς αυτόπτες 
Πρόσωπα-φωτοβολίδες σε λέξεις τους γίνονται φάροι σαν από πάντα
Τα χέρια, μισοί όρμοι-μισό πέλαγος, καίουν δική τους φωτιά

Γεύομαι τον καπνό στην αλμύρα από ένα κύμα χαράς

Μέσα στο όστρακό της, να, κάτι μαγικό απελευρώνει ούριο άνεμο

Και φωνάζω "πρόσω ολοταχώς" για όλα 

_ _ _ _

Ποδίζοντας για λίγο ακόμη, βουτάω στο 2010....
Και για τα 20 στα 10....