Μπορεί κάποιος να διαγράψει το παρελθόν; Να διαγράψει όσα, οποιασδήποτε ποιότητας, έζησε; Κι, έτσι, να διαγράψει όλη την πορεία που οδήγησε στο σημείο το οποίο βρίσκεται, σαν χαρακτήρας, σαν σκέψη, σαν βλέμμα;
Αστεία λέμε τώρα....
Ο Locke είπε ότι, όταν γεννιώμαστε, είμαστε tabula rasa, δηλαδή "λευκό πινάκιο", που πάνω του εγγράφονται όλες οι εμπειρίες μας. Σκέφτομαι: από το παιδικό αν-γκού! μέχρι το ερωτικό α-αχ! μέχρι το απελπισμένο αμάν! μέχρι το επίπονο ω-ωχ! μέχρι.... την τελευταία ανάσα. Ακόμη και αυτά που δε βιώνομε, τα όνειρά μας, δεν μπορούμε να διαγράψομε, ακόμη κι αν δεν τα έχομε ζήσει. Απλώς, κάποια ξεχνιούνται. Αλλά στο ίδιο (το δικό μας, κυρίως) tabula εγγράφονται και οι ανείπωτες σκέψεις μας κι οι αμείλικτοι φόβοι μας. Για αυτό και μένουν εκεί. Πάντα. Χωρίς πλήκτρο Delete.
Στο δικό μου tabula, πριν λίγες ώρες, έγινε η εξής εγγραφή: έπαιζε ένα τραγούδι που ξυπνάει κάτι απο το παρελθόν και το μικρό πιτσιρίκι (με "τα καβουράκια" -και της σκέψης μου που ξύπνησαν) άπλωσε το χεράκι (ασυναίσθητα αλλά και καίρια) και με χάιδεψε, με ανεξήγητη για μένα επιμονή, δεξιά κάτω από το στόμα, λέγοντας το όνομά μου. Ένιωσα το χάδι σαν χαστούκι (διότι ήταν αχαριστία να αγνοήσω κάτι τέτοιο στο μεγαλείο της στιγμής που συναντήθηκαν) σαν για να συνέλθω στο τώρα, σε ό,τι ζητούσε από εμένα. Την προσοχή και, κατ' επέκταση, τον εαυτό μου (με όλα μου τα ελαττωπροτερήματα στην άκρη) για πάρτη του. Αλλά, όταν η στιγμή διεκδικεί, έστω κι αθέλητα, να ανοίξει την προοπτική των πραγμάτων και να εξευμενίσει, έτσι ανύποπτα κι αθώα, ό,τι κάνει το στομάχι να σφίγγεται, τότε το tabula εμπλουτίζεται και νιώθεις ότι ζεις.
Το έκανα κι ένιωσα υπέροχα. Και συνεχίζω έτσι....
Ε, παρελθόν μου, τι....;
Αστεία λέμε τώρα....
Ο Locke είπε ότι, όταν γεννιώμαστε, είμαστε tabula rasa, δηλαδή "λευκό πινάκιο", που πάνω του εγγράφονται όλες οι εμπειρίες μας. Σκέφτομαι: από το παιδικό αν-γκού! μέχρι το ερωτικό α-αχ! μέχρι το απελπισμένο αμάν! μέχρι το επίπονο ω-ωχ! μέχρι.... την τελευταία ανάσα. Ακόμη και αυτά που δε βιώνομε, τα όνειρά μας, δεν μπορούμε να διαγράψομε, ακόμη κι αν δεν τα έχομε ζήσει. Απλώς, κάποια ξεχνιούνται. Αλλά στο ίδιο (το δικό μας, κυρίως) tabula εγγράφονται και οι ανείπωτες σκέψεις μας κι οι αμείλικτοι φόβοι μας. Για αυτό και μένουν εκεί. Πάντα. Χωρίς πλήκτρο Delete.
Στο δικό μου tabula, πριν λίγες ώρες, έγινε η εξής εγγραφή: έπαιζε ένα τραγούδι που ξυπνάει κάτι απο το παρελθόν και το μικρό πιτσιρίκι (με "τα καβουράκια" -και της σκέψης μου που ξύπνησαν) άπλωσε το χεράκι (ασυναίσθητα αλλά και καίρια) και με χάιδεψε, με ανεξήγητη για μένα επιμονή, δεξιά κάτω από το στόμα, λέγοντας το όνομά μου. Ένιωσα το χάδι σαν χαστούκι (διότι ήταν αχαριστία να αγνοήσω κάτι τέτοιο στο μεγαλείο της στιγμής που συναντήθηκαν) σαν για να συνέλθω στο τώρα, σε ό,τι ζητούσε από εμένα. Την προσοχή και, κατ' επέκταση, τον εαυτό μου (με όλα μου τα ελαττωπροτερήματα στην άκρη) για πάρτη του. Αλλά, όταν η στιγμή διεκδικεί, έστω κι αθέλητα, να ανοίξει την προοπτική των πραγμάτων και να εξευμενίσει, έτσι ανύποπτα κι αθώα, ό,τι κάνει το στομάχι να σφίγγεται, τότε το tabula εμπλουτίζεται και νιώθεις ότι ζεις.
Το έκανα κι ένιωσα υπέροχα. Και συνεχίζω έτσι....
Ε, παρελθόν μου, τι....;
