Δύο Σταγόνες

Ταξίδεψαν μέρες ή, ίσως, μόνο ώρες. Φορτωμένες με άρωμα περίσσιο ερωτεύτηκαν. Στροβιλίστηκαν σε μια άπιαστη μορφή αγκαλιασμένες. Τραγούδησαν, υποθέτω, κάτω από την αχλύ του φεγγαριού. Ίσως τα βουνά να ζήλεψαν το χαμόγελό τους από μακριά. Ένα ακίνητο στον αέρα γεράκι μάλλον τις χάζεψε με αδιάφορη περιέργεια. Μερικά φύλλα δέντρων θα τις προσκάλεσαν χωρίς ντροπή στην αγκαλιά τους. Κι ένα κύμα, πριν σπάσει στα βράχια, τις χαιρέτησε, φωνάζοντας ότι θέλει να τους μοιάσει. 
Μα το αεράκι, πότε δυνατό κι επιτακτικό, πότε χαδιάρικο και φευγαλέο, τις έφερε πάνω από το κεφάλι μου. Παρασύρθηκαν από μια τρέλα της στιγμής; Μέθυσαν από το ταξίδι του έρωτά τους; Με είδαν; Δεν ξέρω -πάντως, έπεσαν....

Πρωί σήμερα, χάραμα, σαν την χαραγματιά μιας κάποιας νοσταλγίας, δυο σταγόνες από ένα ελάχιστο σύννεφο (μα πού βρέθηκε;) τράκαραν, τη στιγμή που φορούσα τα γυαλιά μου, πάνω τους. Και οι δύο μαζί, προκαλώντας μαγικές δονήσεις στο βλέμμα μου. Νοτισμένες με την αλμύρα του ταξιδιού τους, δάκρυσαν τους φακούς μπροστά στα μάτια μου, που πια αντίκρισαν μια άλλη εικόνα του γκρίζου πρωινού μέσα από το παιχνίδι τους μαζί μου. Όχι στρεβλωμένη, αλλά πιο ρευστή, πιο διάφανη, πιο καθαρή. Τόσο πιο κοντά στο τώρα αλλά και τόσο εφήμερες στο μαζί, αν υποθέσει κανείς το ταξίδι τους.

Λίγο διαφορετική να ήταν η γωνία (και η τύχη) της πτώσης θα βρίσκονταν μέσα στα μάτια μου. Και θα τις κρατούσα εκεί.... 
Αυτό δεν το υποθέτω. Είναι βέβαιο !!

Ωραία Καταστροφή

(εξ αφορμής/αιτίας και προς αφιέρωση αυτής που το δημιούργησε....) 

Και που γελάς εσύ εδώ πάλι δακρύζεις

Στα όνειρα το όνομα πικρή αλήθεια

Και στην ανατολή απλώς κρυφά θυμίζεις

Πως λύκοι υπάρχουν και στα παραμύθια

Θα με δαγκώνεις ξαφνικά και θα με πνίγεις

Μα θα σου φεύγω σιωπηλά προτού χαράξει

Θα είμαι κρύσταλλο διαμάντι που δε ραγίζεις

Κι ας έχεις την καρδιά μου κομματιάσει

Κι αν είμαι τώρα ακόμη μες στη θύμησή σου

Κι αν είναι ακόμη τα φιλιά παγίδα της αφής σου

Είναι το βλέμμα που 'χα δει: θα 'σαι μαζί μου

Κι από τότε είσ' η πιο ωραία καταστροφή μου

Πλην-τήρια

"Πλυντήριο αποφάσισα να βάλω. Όχι μόνο ένα. Δύο, ίσως τρία. Ναι, ναι, δύο, ίσως τρία. Το μουρμουρίζω τραγουδιστά, μήπως και μου κάνει κέφι να το κάνω πράξη. Να περάσω το απόγευμα, ξεχωρίζοντας λευκά και πολύχρωμα και γκρίζα. Να ξοδέψω και το βράδυ ανάμεσα σε μονότονες πλύσεις, πολύχρωμα μανταλάκια και την αμφίβολη αγωνία μήπως βρέξει κι αναγκαστώ να τα μαζεύω μες την  τρέλα ή να τα ξαναπλύνω. 
Το πήρα απόφαση: πόσο άλλο ακόμη θα φοράω τα βρώμικα ρούχα; Όλο πλένομαι, όλο πλένονται, μα, νιώθω, η βαριά αποφορά του παρελθόντος μέσα από αυτά γεμίζει το χώρο μου.... Ε, λοιπόν, ήρθε ώρα για καθάρισμα.... Σαν μια θέληση για βαρετή τάξη αλλά κι επιτακτική αναγκαιότητα, που σε πνίγει, αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν, διότι δεν μπορείς αλλιώς (δε γίνεται, όχι δεν πρέπει) ....
Αλλά και πάλι κοιτάω το απόγευμα να ξοδεύεται πίσω από το παράθυρο, ίδιο αλλά και διαφορετικό μέσα στη διαυγή σκοτεινιά του, σαν μια ανύποπτη οσμή που με κυριεύει -κι είναι η όσφρηση η πιο αδύναμη, έως ανύπαρκτη, αίσθησή μου.
Μου φαίνεται ότι θα βάλω πλυντήριο σήμερα.... κι ας είναι πάλι αύριο."

Έτσι ήταν οι σκέψεις άπρακτες, έτσι ήταν η απόφαση μισή στην αναβλητικότητά της. Πριν λίγους μήνες. Δεν ήταν ο κατάλληλος χρόνος, ο "καιρός", για τέτοιο πλύσιμο.

Αλλά, τελικά, τα έβαλα τα ρούχα σε πολλά πλην-τήρια, με εκείνη τη διαδικασία που πλήν-ει κι αφαιρεί, συχνά, τα πάντα. Όλα κομμάτι-κομμάτι, διότι το απαιτούσε η σύνθεσή τους -αν κι, ίσως, κάποια να έμοιαζαν μεταξύ τους. Και μερικά καθάρισαν αρκετά, έγιναν σχεδόν καινούρια, αλλά δεν είναι -τουλάχιστον, δεν έμειναν πολλές παλιές λάσπες. Κι ακόμη δεν έχω τελειώσει με αυτό.

Το ξέρω ότι χρειάζεται να περιμένω. Φαντάζομαι ότι κάποτε κάποια θα (ξε)καθαρίσουν και κάποια άλλα θα έχουν γίνει σαν δεύτερο δέρμα μου, απλώς για να φορτώνουν το σώμα και με τις πληγές τις ιστορίας του. Και για να δείχνουν τι μου αρέσει να φοράω και τι όχι. Διότι κι αυτό το μαθαίνει κάποιος όσο ζει....

Το σίγουρο είναι ότι μου αρέσουν τα πουκάμισα. Πάντα μου άρεσαν και δε θα τα αρνηθώ. Είχα -κι έχω- μια ντουλάπα γεμάτη. Κάποια από αυτά, εκείνα που δεν καθαρίζουν, θα πρέπει να τα πετάξω -και, μαζί τους, τα χρώματά τους.

Δε με πειράζει αυτό. Κι ούτε αναζητώ παρηγοριά. Εξάλλου, δε μου ταιριάζει κάτι τέτοιο -αυτό μου το έμαθα, δεν έχει σημασία αν (μου) το έμαθαν κι άλλοι.
Απλώς, θα συνεχίζω να μην έχω δυνατή όσφρηση.... Με αυτό έχω μάθει, χρόνια τώρα, να ζω....
Ε, κάτι είναι κι αυτό....

Τα Σημάδια

Παντού γύρω μου σκορπισμένα τους
σημάδια δείχνουν τους δρόμους μου
και μυστικά μου μοιάζουν ξένα τους
σκοτεινά βαραίνουν τους ώμους μου.

Ρωγμές μου βλέμματα σκαλιστά
σχισμένες κομμάτια μου οι αλήθειες
σημάδια σκορπισμένα μου μυστικά
άγρυπνοι εφιάλτες μου στις συνήθειες.

Σημάδια μου σκορπίζονται οι πόθοι
σε πρόσωπα γύρω μου ιερογλυφικά
οικεία μου σκορπίζονται οι πόθοι
κλειδωμένα μου οικεία μυστικά.

Ανύποπτη στα χείλη σου μια λέξη
ασάλευτη μου μένει στην καρδιά
ασάλευτη για μια στιγμή να φέξει
το σημάδι σκορπισμένο πιο κοντά.