Δύο Σταγόνες

Ταξίδεψαν μέρες ή, ίσως, μόνο ώρες. Φορτωμένες με άρωμα περίσσιο ερωτεύτηκαν. Στροβιλίστηκαν σε μια άπιαστη μορφή αγκαλιασμένες. Τραγούδησαν, υποθέτω, κάτω από την αχλύ του φεγγαριού. Ίσως τα βουνά να ζήλεψαν το χαμόγελό τους από μακριά. Ένα ακίνητο στον αέρα γεράκι μάλλον τις χάζεψε με αδιάφορη περιέργεια. Μερικά φύλλα δέντρων θα τις προσκάλεσαν χωρίς ντροπή στην αγκαλιά τους. Κι ένα κύμα, πριν σπάσει στα βράχια, τις χαιρέτησε, φωνάζοντας ότι θέλει να τους μοιάσει. 
Μα το αεράκι, πότε δυνατό κι επιτακτικό, πότε χαδιάρικο και φευγαλέο, τις έφερε πάνω από το κεφάλι μου. Παρασύρθηκαν από μια τρέλα της στιγμής; Μέθυσαν από το ταξίδι του έρωτά τους; Με είδαν; Δεν ξέρω -πάντως, έπεσαν....

Πρωί σήμερα, χάραμα, σαν την χαραγματιά μιας κάποιας νοσταλγίας, δυο σταγόνες από ένα ελάχιστο σύννεφο (μα πού βρέθηκε;) τράκαραν, τη στιγμή που φορούσα τα γυαλιά μου, πάνω τους. Και οι δύο μαζί, προκαλώντας μαγικές δονήσεις στο βλέμμα μου. Νοτισμένες με την αλμύρα του ταξιδιού τους, δάκρυσαν τους φακούς μπροστά στα μάτια μου, που πια αντίκρισαν μια άλλη εικόνα του γκρίζου πρωινού μέσα από το παιχνίδι τους μαζί μου. Όχι στρεβλωμένη, αλλά πιο ρευστή, πιο διάφανη, πιο καθαρή. Τόσο πιο κοντά στο τώρα αλλά και τόσο εφήμερες στο μαζί, αν υποθέσει κανείς το ταξίδι τους.

Λίγο διαφορετική να ήταν η γωνία (και η τύχη) της πτώσης θα βρίσκονταν μέσα στα μάτια μου. Και θα τις κρατούσα εκεί.... 
Αυτό δεν το υποθέτω. Είναι βέβαιο !!