Ανασκόπηση Απολογισμού....

Σημειώνω, καταγράφοντας:

- workoholism (sic): καθημερινό τρέξιμο και πολύωρη εργασία και στο χώρο δουλειάς και στο σπίτι, γεύματα εργασίας, σεμινάρια, επιτηρήσεις, δημοσιεύσεις κι αξιολογήσεις (χωρίς γκρίνια, δε μου ταιριάζει, ας γκρινιάζουν οι υπόλοιποι)

- καινούργιο: κολύμπι το χειμώνα σε πισίνα (τόσο περίεργο, αλλά αθώο)

- τραγούδια: με σταθερές εμμονές του παρελθοπαρόντος.... ακόμη και στην ώρα αιχμής (κάτι ξεδιπλώνεται παραπάνω, κι ας είναι μόνο στο ηχόχρωμα άλλων -όχι απαραίτητα αγνώστων- ανθρώπων)

- σε εσωτερική αναζήτηση: περπάτησα απογεύματα και πρωινά άδεια δίπλα στη θάλασσα (πού να έβρισκα άκρη σε ό,τι δεν έχει άκρη;)

- έρωτας: πλάκα μου κάνεις, εαυτέ μου.... (έτσι, δεν είναι;)

- για το ψυχιατρείο: και μόνο που το έκανα ήμουν για δέσιμο κι εννοώ το ταξίδι-αστραπή, υπό πίεση, στο εξωτερικό -όχι για λόγους αναψυχής (αλλά, από ό,τι φαίνεται, γλίτωσα το ζουρλομανδύα.... λες;)

- εορταστικά: με οικογένεια αλλά και φίλους (ανόμοια κι όμοια, σε σχήμα παράλληλο χιαστί)

- βραδυφλεγώς: σε μονοπάτια χωρισμός με πολλές εντάσεις, που άρχισε, τυπικά, το Γενάρη, έληξε, ουσιαστικά, το Μάιο και με αφορά, πραγματικά, από το Σεπτέμβριο (τώρα πια, ο κάθε Ενεστώτας γίνεται Παρακείμενος  ή/και Υπερσυντέλικος) κι αλίμονο (;) σε ό,τι ακολουθήσει....

- με αφοσίωση: τα βράδια Παρασκευής άλλαξαν σε βράδια Δευτέρας (ατάκτως και τόσο τακτικά), αλλά (για αυτό) όχι στην ουσία τους

- επιλογή μου: όχι διακοπές, μόνο αργιομέρες και κάποια σκόρπια δι/τριήμερα απραξίας (ναι; μπα, δεν το κατάλαβα....)

- τηλέφωνο: με ενηλικοπιτσιρίκια, σαν εμένα (ένα κιόλας μου τραγουδάει, ναι-αι!!)

- δέσμευση: σε ό,τι υποσχέθηκα (από υπευθυνότητα ή βλακεία)

- σε αναμονή: ακόμη τα θετικότερα από το παρελθοπαρόν (για το μέλλον)

- αστοχίες: όπως πάντα, όταν δε σκέφτηκα και μίλησα αυθόρμητα (θυμάμαι, δύο συγκεκριμένα βράδια)

- ύπνος: ο άσχημος φίλος που με αποφεύγει κατά διαστήματα, συχνά-πυκνά (συνήθεια, απλώς η επόμενη μέρα επιβαρύνεται για όλα/όλους)

- δώρα: έκανα και δέχτηκα, με μεγαλύτερη ικανοποίηση στο πρώτο (όσο άστοχα κι ήταν και τα πρώτα στα τραγούδια)

- συγγνώμη: για όσα δεν κατάφερα να κάνω, λίγα ή πολλά

- εκδρομή: μια με μένα (...)

- στήσιμο στον τοίχο: πολλάκις, αλλά με καλή πρόθεση, αν και ταράχτηκα από τις αλήθειες που ειπώθηκαν κάθε φορά (βάρα κι άλλο το χέρι στον τοίχο, αντέχει....)

- το βράδυ: ακόμη η πιο εύκολη κι η πιο δύσκολη στιγμή μου (ακόμη και πάντα)

- δεν ψάχνω: το παρελθόν σε δύο-τρία σημεία, για την κατάλληλη στιγμή

- αποφάσεις: άλλες καίριες, άλλες ακόμη μπροστά μου, μέχρι την κατάλληλη στιγμή

Αναρωτιέμαι: αυτή η χρονιά που φεύγει ήταν, τελικά, μια καλή ή μια άσχημη χρονιά;

Η αποτίμηση θα έρθει με το χρόνο.... πάλι !!

Κόρη Στο Παράθυρο

(σε εκείνη που δεν έπαψε να θυμάται)

Σε παρατηρώ μια στιγμή κι αβίαστα σκέφτομαι
Απελεύθερους δεσμώτες ντυμένους στο παρελθόν τους
Πίσω από κρεμ κουρτίνες και γαλάζια μαξιλάρια
Στην άτακτη δίνη του περιμένοντας
Με την καλή προαίρεση του νου από γνώση
Το ακύμαντο κι ασφαλές παιχνίδισμα
Στο απέραντο πράσινο παράθυρο
Της θάλασσας
Φοράς το μενταγιόν από τα δακρυσμένα βράδια
Κι ο λαιμός σου λάμπει
Από διαμάντια σκέψεις που εκεί σκαλώνουν
Αλλά σε ένα σημείο των ματιών σου αποκαλύπτονται
Καθώς με το άδειασμα του χρόνου, εσύ, μια Κόρη,
Το πέρα, νοσταλγώντας, αγναντεύεις

Δύο Σταγόνες

Ταξίδεψαν μέρες ή, ίσως, μόνο ώρες. Φορτωμένες με άρωμα περίσσιο ερωτεύτηκαν. Στροβιλίστηκαν σε μια άπιαστη μορφή αγκαλιασμένες. Τραγούδησαν, υποθέτω, κάτω από την αχλύ του φεγγαριού. Ίσως τα βουνά να ζήλεψαν το χαμόγελό τους από μακριά. Ένα ακίνητο στον αέρα γεράκι μάλλον τις χάζεψε με αδιάφορη περιέργεια. Μερικά φύλλα δέντρων θα τις προσκάλεσαν χωρίς ντροπή στην αγκαλιά τους. Κι ένα κύμα, πριν σπάσει στα βράχια, τις χαιρέτησε, φωνάζοντας ότι θέλει να τους μοιάσει. 
Μα το αεράκι, πότε δυνατό κι επιτακτικό, πότε χαδιάρικο και φευγαλέο, τις έφερε πάνω από το κεφάλι μου. Παρασύρθηκαν από μια τρέλα της στιγμής; Μέθυσαν από το ταξίδι του έρωτά τους; Με είδαν; Δεν ξέρω -πάντως, έπεσαν....

Πρωί σήμερα, χάραμα, σαν την χαραγματιά μιας κάποιας νοσταλγίας, δυο σταγόνες από ένα ελάχιστο σύννεφο (μα πού βρέθηκε;) τράκαραν, τη στιγμή που φορούσα τα γυαλιά μου, πάνω τους. Και οι δύο μαζί, προκαλώντας μαγικές δονήσεις στο βλέμμα μου. Νοτισμένες με την αλμύρα του ταξιδιού τους, δάκρυσαν τους φακούς μπροστά στα μάτια μου, που πια αντίκρισαν μια άλλη εικόνα του γκρίζου πρωινού μέσα από το παιχνίδι τους μαζί μου. Όχι στρεβλωμένη, αλλά πιο ρευστή, πιο διάφανη, πιο καθαρή. Τόσο πιο κοντά στο τώρα αλλά και τόσο εφήμερες στο μαζί, αν υποθέσει κανείς το ταξίδι τους.

Λίγο διαφορετική να ήταν η γωνία (και η τύχη) της πτώσης θα βρίσκονταν μέσα στα μάτια μου. Και θα τις κρατούσα εκεί.... 
Αυτό δεν το υποθέτω. Είναι βέβαιο !!

Ωραία Καταστροφή

(εξ αφορμής/αιτίας και προς αφιέρωση αυτής που το δημιούργησε....) 

Και που γελάς εσύ εδώ πάλι δακρύζεις

Στα όνειρα το όνομα πικρή αλήθεια

Και στην ανατολή απλώς κρυφά θυμίζεις

Πως λύκοι υπάρχουν και στα παραμύθια

Θα με δαγκώνεις ξαφνικά και θα με πνίγεις

Μα θα σου φεύγω σιωπηλά προτού χαράξει

Θα είμαι κρύσταλλο διαμάντι που δε ραγίζεις

Κι ας έχεις την καρδιά μου κομματιάσει

Κι αν είμαι τώρα ακόμη μες στη θύμησή σου

Κι αν είναι ακόμη τα φιλιά παγίδα της αφής σου

Είναι το βλέμμα που 'χα δει: θα 'σαι μαζί μου

Κι από τότε είσ' η πιο ωραία καταστροφή μου

Πλην-τήρια

"Πλυντήριο αποφάσισα να βάλω. Όχι μόνο ένα. Δύο, ίσως τρία. Ναι, ναι, δύο, ίσως τρία. Το μουρμουρίζω τραγουδιστά, μήπως και μου κάνει κέφι να το κάνω πράξη. Να περάσω το απόγευμα, ξεχωρίζοντας λευκά και πολύχρωμα και γκρίζα. Να ξοδέψω και το βράδυ ανάμεσα σε μονότονες πλύσεις, πολύχρωμα μανταλάκια και την αμφίβολη αγωνία μήπως βρέξει κι αναγκαστώ να τα μαζεύω μες την  τρέλα ή να τα ξαναπλύνω. 
Το πήρα απόφαση: πόσο άλλο ακόμη θα φοράω τα βρώμικα ρούχα; Όλο πλένομαι, όλο πλένονται, μα, νιώθω, η βαριά αποφορά του παρελθόντος μέσα από αυτά γεμίζει το χώρο μου.... Ε, λοιπόν, ήρθε ώρα για καθάρισμα.... Σαν μια θέληση για βαρετή τάξη αλλά κι επιτακτική αναγκαιότητα, που σε πνίγει, αλλά δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν, διότι δεν μπορείς αλλιώς (δε γίνεται, όχι δεν πρέπει) ....
Αλλά και πάλι κοιτάω το απόγευμα να ξοδεύεται πίσω από το παράθυρο, ίδιο αλλά και διαφορετικό μέσα στη διαυγή σκοτεινιά του, σαν μια ανύποπτη οσμή που με κυριεύει -κι είναι η όσφρηση η πιο αδύναμη, έως ανύπαρκτη, αίσθησή μου.
Μου φαίνεται ότι θα βάλω πλυντήριο σήμερα.... κι ας είναι πάλι αύριο."

Έτσι ήταν οι σκέψεις άπρακτες, έτσι ήταν η απόφαση μισή στην αναβλητικότητά της. Πριν λίγους μήνες. Δεν ήταν ο κατάλληλος χρόνος, ο "καιρός", για τέτοιο πλύσιμο.

Αλλά, τελικά, τα έβαλα τα ρούχα σε πολλά πλην-τήρια, με εκείνη τη διαδικασία που πλήν-ει κι αφαιρεί, συχνά, τα πάντα. Όλα κομμάτι-κομμάτι, διότι το απαιτούσε η σύνθεσή τους -αν κι, ίσως, κάποια να έμοιαζαν μεταξύ τους. Και μερικά καθάρισαν αρκετά, έγιναν σχεδόν καινούρια, αλλά δεν είναι -τουλάχιστον, δεν έμειναν πολλές παλιές λάσπες. Κι ακόμη δεν έχω τελειώσει με αυτό.

Το ξέρω ότι χρειάζεται να περιμένω. Φαντάζομαι ότι κάποτε κάποια θα (ξε)καθαρίσουν και κάποια άλλα θα έχουν γίνει σαν δεύτερο δέρμα μου, απλώς για να φορτώνουν το σώμα και με τις πληγές τις ιστορίας του. Και για να δείχνουν τι μου αρέσει να φοράω και τι όχι. Διότι κι αυτό το μαθαίνει κάποιος όσο ζει....

Το σίγουρο είναι ότι μου αρέσουν τα πουκάμισα. Πάντα μου άρεσαν και δε θα τα αρνηθώ. Είχα -κι έχω- μια ντουλάπα γεμάτη. Κάποια από αυτά, εκείνα που δεν καθαρίζουν, θα πρέπει να τα πετάξω -και, μαζί τους, τα χρώματά τους.

Δε με πειράζει αυτό. Κι ούτε αναζητώ παρηγοριά. Εξάλλου, δε μου ταιριάζει κάτι τέτοιο -αυτό μου το έμαθα, δεν έχει σημασία αν (μου) το έμαθαν κι άλλοι.
Απλώς, θα συνεχίζω να μην έχω δυνατή όσφρηση.... Με αυτό έχω μάθει, χρόνια τώρα, να ζω....
Ε, κάτι είναι κι αυτό....

Τα Σημάδια

Παντού γύρω μου σκορπισμένα τους
σημάδια δείχνουν τους δρόμους μου
και μυστικά μου μοιάζουν ξένα τους
σκοτεινά βαραίνουν τους ώμους μου.

Ρωγμές μου βλέμματα σκαλιστά
σχισμένες κομμάτια μου οι αλήθειες
σημάδια σκορπισμένα μου μυστικά
άγρυπνοι εφιάλτες μου στις συνήθειες.

Σημάδια μου σκορπίζονται οι πόθοι
σε πρόσωπα γύρω μου ιερογλυφικά
οικεία μου σκορπίζονται οι πόθοι
κλειδωμένα μου οικεία μυστικά.

Ανύποπτη στα χείλη σου μια λέξη
ασάλευτη μου μένει στην καρδιά
ασάλευτη για μια στιγμή να φέξει
το σημάδι σκορπισμένο πιο κοντά.