(σε εκείνη που δεν έπαψε να θυμάται)
Σε παρατηρώ μια στιγμή κι αβίαστα σκέφτομαι Απελεύθερους δεσμώτες ντυμένους στο παρελθόν τους
Πίσω από κρεμ κουρτίνες και γαλάζια μαξιλάρια
Στην άτακτη δίνη του περιμένοντας
Με την καλή προαίρεση του νου από γνώση
Το ακύμαντο κι ασφαλές παιχνίδισμα
Στο απέραντο πράσινο παράθυρο
Της θάλασσας
Φοράς το μενταγιόν από τα δακρυσμένα βράδια
Κι ο λαιμός σου λάμπει
Από διαμάντια σκέψεις που εκεί σκαλώνουν
Αλλά σε ένα σημείο των ματιών σου αποκαλύπτονται
Καθώς με το άδειασμα του χρόνου, εσύ, μια Κόρη,
Το πέρα, νοσταλγώντας, αγναντεύεις
