Κι Ας Αφήνει

Άλφα, Βήτα, Γάμα, Δέλτα....

Θέλει να μάθει ξανά την αλφαβήτα των σκέψεων

Να φτιάχνει τονούμενες λέξεις για τα ανείπωτα δονούμενα

Μια μεγάλη Κυριακή μπροστά σε ένα στήθος με λέξεις-ανάσες
Ένα, Δύο, Τρία, Τέσσερα....

Να μάθει να κάνει αφαίρεση από τα λάθη
Τον πολλαπλασιασμό από την αρχή με τους παλμούς
Να διαιρεί τη μέρα από τα όνειρα

Κι ας αφήνει κρατούμενα τα ίδια ανορθόγραφα πάθη

Πίσω από το δάκτυλο κρυμμένα

Για Λίγο, Πριν Χρόνια

Θυμάμαι όταν σε γνώρισα

Υπήρχε ένα ενδιαφέρον μυστήριο

Στο πυκνό κοίταγμά μου

Έτσι είπες

Τα άστρα κρέμονταν μετέωρα

Τρέμοντας

Υπέροχα με έντυσες με το δικό σου βλέμμα

Σκαλώνοντας φιλόξενα γύρω από τους ώμους μου

Ήταν εκεί, ξανά, πάλι

Βραδιές με ανάσες χωρίς τέλος 

Δαγκώνοντας το φεγγάρι στην παραλία

Τις στιγμές που ανήκαμε μαζί

Χωρίς υποταγή και πειθαρχία

Ήξερα ότι έτσι θα ήταν, χωρίς κρυμμένη αιδώ

Γιατί; Δεν κατάλαβα ποτέ
Αυτό κι αν ήταν το μυστήριο

Και με είχες και σε είχα

Σε ένα κρεβάτι μονο

Έστω και για λίγους μήνες

Μπροστά Στο Ταξίδι

Χαζεύω γλάρους ηλιοφωτισμένους στις βόλτες και στις βουτιές τους 

Παλμοί δυνατοί συγκινήσεων κολυμπούν πλάι στα δελφίνια 
Κι αναδεύεται υγρά το σύμπαν στην αφή μιας σκέψης

Νιώθω δικιά μου την αργή βαθειά ανάσα της κι ας με βασανίζει στην αναμονή...

Ξαπλώνω στη ξάστερη αμμουδιά του γαλάζιου φεγγαριού

Μάτια-εξάντες για τους δρόμους στις στιγμές χωρίς αυτόπτες 
Πρόσωπα-φωτοβολίδες σε λέξεις τους γίνονται φάροι σαν από πάντα
Τα χέρια, μισοί όρμοι-μισό πέλαγος, καίουν δική τους φωτιά

Γεύομαι τον καπνό στην αλμύρα από ένα κύμα χαράς

Μέσα στο όστρακό της, να, κάτι μαγικό απελευρώνει ούριο άνεμο

Και φωνάζω "πρόσω ολοταχώς" για όλα 

_ _ _ _

Ποδίζοντας για λίγο ακόμη, βουτάω στο 2010....
Και για τα 20 στα 10....