Κάποτε θεωρούσαμε δεδομένη την απάντηση σε μια ερώτηση. Τότε, η ερώτηση είχε και μια απάντηση. Εκ προοιμίου δεδομένο αυτό. Εν τω μεταξύ, κάποιες ερωτήσεις δεν απαντήθηκαν και κάποιες απαντήσεις δε ρωτήθηκαν. Ή κάποιες άλλες έμειναν μισές ανάμεσα στα χείλη και τα δόντια, καλυμμένες με τις μισές τους αλήθειες. Αλλά, δεν είναι αυτό το χειρότερο....
Επιχειρώ πια να ρωτάω διακριτικά (λες και η ερώτηση δεν είναι μια πιεστική διαδικασία) ή να απαντάω ειλικρινά (λες κι η απάντηση δεν προϋποθέτει μια ελεύθερη έκφραση). Γιατί; Για να ανακαλύψω αυτήν την αδιάκριτη απόλυτη αλήθεια του ερωτηματικού σε μια αμείλικτη τελεία απάντησης και το αντίστροφο (ισχυρά σημεία στίξης και τα δύο, λένε οι φιλόλογοι).
Το χειρότερο; Μια ερωταπάντηση μπορεί να σου δώσει την πιο κατάλληλη ωστική δύναμη ή να σε γκρεμοτσακίσει χειρότερα από την πιο σκληρή διαταγή ή βρισιά. Επίσης, κάποιες ερωτήσεις δε γίνονται, για να μη δοθεί απάντηση. Και κάποιες
απαντήσεις δεν τίθενται, διότι δεν υπάρχει η αντοχή να ερωτηθούν.
Από όσα γνωρίζω, μέχρι τώρα, υπάρχουν μόνο μικρές διαφάνειες από τις εκφάνσεις της στιγμής στο εδώ και στο τώρα. Κι όλες μαζί δημιουργούν την εμπειρία του Εαυτού που δοκιμάζεται με τα αναπάντητα ερωτηματικά του.
Από όσα γνωρίζω, μέχρι τώρα, υπάρχουν μόνο μικρές διαφάνειες από τις εκφάνσεις της στιγμής στο εδώ και στο τώρα. Κι όλες μαζί δημιουργούν την εμπειρία του Εαυτού που δοκιμάζεται με τα αναπάντητα ερωτηματικά του.
Κι ίσως η κάθε Απάντηση να είναι ανυπόκριτα η έκφραση του κάθε Εαυτού σε κάθε Ερωτηματικό....
Ρωτάω, λοιπόν:
Μπορείς, εαυτέ μου, μες την τόση σιωπή εδώ να μου χαρίσεις τώρα μια απάντηση;
Όποια θες εσύ....
