Η 25η Ώρα

Η αίσθηση του χρόνου είναι υποκειμενική
Αδιάφορα τα δευτερόλεπτα που καλπάζουν πάνω στο λεπτοδείκτη
Ο χρόνος επιμηκύνεται ή συρρικνώνεται με τη δική μας διαθέσιμη οπτική

Με διαστέλλει και δε με χωράει, διότι μου μαθαίνει

Το δικό σου ασθμαίνον βλέμμα, το δικό σου γενναίο δάκρυ, το δικό σου πεινασμένο βογγητό

Την τελευταία και την πρώτη ώρα, την 25η, για το εικοσιτετράωρο

Ε, λοιπόν, μου αρέσει να είναι δική σου....

Χιλιό-Μέτρα

Πόσα να τρέξω, μέτρα, 

Χιλιόμετρα

Μέχρι το χάδι σου

Στο μπράτσο μου

Ένα μόνο σημείο να χαράξει....

Πες μου

Κι εγώ θα τρέξω.... 

Υπό Αντοχή

Αόρατες τράπουλες ρίχνονται ποδοπατώντας

Μια χαραμάδα που θέλει η σκέψη χωρίς άλλο

Να γδυθεί μισόγυμνη στη συνδιαλλαγή της ανάσας

Με το κάθιδρο μονοπάτι των επιθυμιών

Δεν υπολείπεται τίποτε....

Στην ακτή μιας ξερόκλαδης σπηλιάς του νου

Ήχοι γνώριμοι αναδύουν μια αφθαρσία

Με δυο κομπάρσους διαγώνιους

Κι οριζόντια ένα ντραμς

Γεύονται σώματα ασύντακτα κι ανορθόγραφα

Εκβιάζοντας το φόβο

Που το σκληρό ζαφείρι του τετραγώνου

Κλείνει ερμητικά πάντα στα δικά του

Τελικά

Όρια που απαιτούν τέσσερις νύχτες στο χάρτη

Να λύσουν το σταυρόλεξο στη ζωή

Χα!

Παραμένω. Διότι θέλω, ακόμη

Κι αν φύγω, θα τα πάρω πάλι όλα τα μυστικά μαζί μου

Τσακισμένος πηλός

Στο δάκρυ που μέσα στο αίμα

Ποτίστηκε διψασμένο σα χάδι

Αγόρασα μιας σταγόνας βλέμμα

Μιας στιγμής ατσάλινης στο σκοτάδι

Δυο στιγμές μονάχες ο τρόμος

Στα ύποπτα στενά παραδομένος

Μια λέξη αντέχει, πάλι όμως

Φυλάγεται να βγει αρματωμένος

Κι εγώ...

Τσακισμένο πηλό περιφέρω

Μ' όσα μου μένουν μέταλλα νιότης

Τις σκιές κυνηγώ και το ξέρω

Σιωπηλά και πιστά, σαν ιππότης

Τα όνειρα είναι φθηνά

Σκληρή η δαγκωματιά της αλήθειας

Και τα δικά μου γράμματα πολύ μικρά....

Απαντήσεις και ερωτήσεις

Κάποτε θεωρούσαμε δεδομένη την απάντηση σε μια ερώτηση. Τότε, η ερώτηση είχε και μια απάντηση. Εκ προοιμίου δεδομένο αυτό. Εν τω μεταξύ, κάποιες ερωτήσεις δεν απαντήθηκαν και κάποιες απαντήσεις δε ρωτήθηκαν. Ή κάποιες άλλες έμειναν μισές ανάμεσα στα χείλη και τα δόντια, καλυμμένες με τις μισές τους αλήθειες. Αλλά, δεν είναι αυτό το χειρότερο....

Επιχειρώ πια να ρωτάω διακριτικά (λες και η ερώτηση δεν είναι μια πιεστική διαδικασία) ή να απαντάω ειλικρινά (λες κι η απάντηση δεν προϋποθέτει μια ελεύθερη έκφραση). Γιατί; Για να ανακαλύψω αυτήν την αδιάκριτη απόλυτη αλήθεια του ερωτηματικού σε μια  αμείλικτη τελεία απάντησης και το αντίστροφο (ισχυρά σημεία στίξης και τα δύο, λένε οι φιλόλογοι).

Το χειρότερο; Μια ερωταπάντηση μπορεί να σου δώσει την πιο κατάλληλη ωστική δύναμη ή να σε γκρεμοτσακίσει χειρότερα από την πιο σκληρή διαταγή ή βρισιά. Επίσης, κάποιες ερωτήσεις δε γίνονται, για να μη δοθεί απάντηση. Και κάποιες απαντήσεις δεν τίθενται, διότι δεν υπάρχει η αντοχή να ερωτηθούν.

Από όσα γνωρίζω, μέχρι τώρα, υπάρχουν μόνο μικρές διαφάνειες από τις εκφάνσεις της στιγμής στο εδώ και στο τώρα. Κι όλες μαζί δημιουργούν την εμπειρία του Εαυτού που δοκιμάζεται με τα αναπάντητα ερωτηματικά του.

Κι ίσως η κάθε Απάντηση να είναι ανυπόκριτα η έκφραση του κάθε Εαυτού σε κάθε Ερωτηματικό....

Ρωτάω, λοιπόν:

Μπορείς, εαυτέ μου, μες την τόση σιωπή εδώ να μου χαρίσεις τώρα μια απάντηση;

Όποια θες εσύ....

Χωρίς Στίξη

Ανεβοκατεβαίνω
Σκάλες 
Μετρώντας
Σκαλοπάτια 
Ρυθμικά

Να με κυνηγούν

Διεκδικώ τα όρια των αντοχών
Διεκδικώ τις αντοχές των ορίων
Χωρίς να εκδικούμαι
Ούτε για το τίποτε του χρόνου

Κυνηγώ κι εγώ σκάλες και σκαλοπάτια
Τρίζοντας τους αρμούς της σκέψης
Που απλώνεται παιχνιδιάρικα πάνω τους

Χωρίς άλλη στίξη 

Μόνο με τόνους ημίτονους 

Στα ημίτονα 

Αντέχω με τα όριά μου
Ορίζω με τις αντοχές μου

Το παιχνίδι είναι που μετράει

Να Προσέχεις

Αλήθεια Μία: Κάποια στιγμή θα πονέσεις

Hansaplast: Ο άνθρωπος αυτός δεν αξίζει τόσο, ώστε να σε πονάει

Επιμύθιο:

Να επιλέγεις προσεκτικά αυτούς που θα σε πονέσουν, ώστε να το αξίζουν

Κρατάς Και Περνάς

Για ό,τι και όσο κρατάς:
Περνάς καλά;

Περάστε....

Στο Γκάζι

Τρέχομε τώρα, όπως πάντα (και τέτοιο καιρό)....

Η Ετεάρχου ήταν μια μεγάλη ανηφόρα-μάθημα στο Ρέθυμνο. Αναπάντητα, με έφερε σε αυτό το τραγούδι και σε τόσα άλλα πρόσωπα.

Ίσως για αυτό να τρέχει ακόμη

Τι Μου 'χει Φταίξει....

Ίχνος (σ') αυτό που αντικρίζεις.... αν και δε μου φταίει, για να το σημαίνω.

 

Μόνο, για να θυμάμαι και να μην κάνω τα ίδια λάθη....